GUAJIRA GUANTANAMERA

"Ο Ωσηέ χρησιμοποίησε τον ήχο απ' τις σάλπιγγες για να φέρει τον τρόμο στις καρδιές των κατοίκων τις Ιεριχούς". Έτσι ξεκινάει το άρθρο του περιοδικού P.S.της κυριακάτικης el pais 17 Αυγούστου 2008,σχετικά με τα βασανιστήρια που γίνονται στις φυλακές του Guantanamo και φέρουν τον κωδικό "La Disco". Πρόκειται για ένα είδος ψυχοπνευματικού βασανισμού όπου οι κρατούμενοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, εξαναγκάζονται να ακούν, αλυσσοδεμένοι, τραγούδια σε υψηλότατη ένταση στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Το top-ten της ακουστικής κολάσεως περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα τραγούδια όπως το Born in the U.S.A. του Springsteen ή το Dirt της Aguilera αλλά και τραγούδια της B.Spears των Rage Against the Machine, των Metallica κ.α. Τέτοιου είδους πρακτικές έχουν προ πολλού καταδικαστεί- δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούνται- τόσο από το Ανώτατο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την Επιτροπή κατά των βασανιστηρίων του Ο.Η.Ε. όσο και από την Διεθνή Αμνηστία. Η εφαρμογή τέτοιου είδους βασανιστηρίων επιδρά με καταλυτικό τρόπο στην ψυχολογία των κρατουμένων με καταστροφικά αποτελέσματα απροσδιόριστου ακόμη μεγέθους όπως λένε ειδικοί ψυχολόγοι, επιφέρoντας ψυχοσωματικά προβλήματα μη ιάσιμα. Προκύπτει λοιπόν ένα νέο είδος για τους κριτικούς της Τέχνης, μιας και, μετά τον όρο "στρατευμένη τέχνη" πλέον μπορούμε να μιλάμε και για τέχνη που επιστρατεύεται. Πληροφορίες πως στους επόμενους μήνες θα χρησιμοποιηθούν ζωγραφικοί πίνακες των Hopper, Harring κ.α. αλλά και χαρακτικά από νέους εικαστικούς της Σχολής Καλών Τεχνών του Denver, σειρά διαλέξεων με θέμα την πολυπολιτισμικότητα, αλλά και επισκέψεις σε μουσεία σύγχρονης Τέχνης, ελέγχονται για την αξιοπιστία τους...

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ "ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ"

Η καλλιτεχνική υπερ-προσφορά που αναμφίβολα παρουσιάζεται στις ανεπτυγμένες, δυτικού τύπου, χώρες- καμμία σχέση με τα επιτόπια- με λυμένα (;) προβλήματα διαβίωσης καθώς και ο καλώς εννοούμενος ανταγωνισμός πολιτιστικών φορέων, μουσείων κλπ έχει στρέψει τα βλέμματα των ανθρώπων που εμπλέκονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στις πολιτισμικές διαδικασίες, προς καλλιτέχνες της "περιφέρειας". Σύμπτωμα των πολιτισμικών καιρών ή προϊόν της παγκοσμιοποίησης η αναζήτηση του νέου του διαφορετικού, του πολυπολιτισμικού και του εναλλακτικού, φαντάζει ως φωτεινή διέξοδος τόσο από την πλευρά της καλλιτεχνικής τόνωσης όσο και από την εμπορική της σκοπιά. Η νέα πρακτική έρχεται να διαμορφώσει ένα πλαίσιο καταλυτικής σημασίας για την σύγχρονη τέχνη καθώς προσφέρει "βήμα" σε καλλιτέχνες κάθε είδους, από χώρες δεύτερης και τρίτης "ταχύτητας", να παρουσιάσουν το έργο τους σε κοινό μεγαλύτερου αριθμητικού μεγέθους και εντέλει διαφορετικών πολιτισμικών επιδράσεων. Δίνεται η ευκαιρία ως εκ τούτου να διαδράσει το έργο σε περιβάλλον ανοίκειο, όπου θα δοκιμάσει τις πιθανότητές του γιά ενσωμάτωση, σύγκρουση ή αποδοχή. Τα οφέλη από κάθε άποψη και για όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες είναι σημαντικά και ποικίλα. Η αλληλεπίδραση, αυτό το θεμελιώδες δούναι και λαβείν μεταξύ των ανθρώπων της τέχνης, αλλά και η συνακόλουθη πρόσμιξη μορφών, θεμάτων και τεχνοτροπιών, αποτελούν κυρίαρχο σκοπό, αρκεί να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη και ξεχωριστή ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά του "άλλου". Εδώ πρέπει να μπούν τα πραγματικά όρια που θα προφυλάξουν τόσο τους καλλιτέχνες όσο και το κοινό που κατά μια έννοια υποδέχεται το νέο, το εξωτικό, από παρερμηνείες.Θα πρέπει δηλαδή να διαφυλαχθεί η ταυτότητα των εκθεμάτων και των ιδιαίτερων πολιτιστικών τους φορτίων από,σκόπιμες ή μη, στρεβλώσεις του περιεχομένου τους αλλά και να προδηλωθούν οι συγκείμενες περιβαλλοντικές δομές της προέλευσης τους.

100 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

• Το συγκεκριμένο post φιλοδοξεί να γίνει διαδραστικό στο χαρακτήρα του και δεν θα πάψει να ζητά και τη δική σας συμβολή αν δεν συμπληρωθούν 100 ερωτήσεις σε σχέση με τη μουσική.
• 1) Would n't you just die without Mahler? Από την ταινία: Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα.
• 2) Σε μια κοινωνία, η οποία δεν έχει ακόμα βρεί την γαλήνη της, πως θα μπορούσε να πάψει η τέχνη να είναι μεταφυσική, δηλαδή: σημασιολογική, αναγνώσιμη, παραστατική; φετιχιστική; Πότε θα έρθει τάχα ο καιρός της μουσικής, του κειμένου;Από: Roland Barths/ Εικόνα- Μουσική- Κείμενο.
• 3) Cuando verdaderamente muera una musica? Από: Felix Grande /Memoria del flamenco
• 4) Does humor belongs in music ? F.Zappa
• 5)θα έχω μέσα μου αρκετή μουσική ώσtε να μη χαθώ ποτέ; Αφορισμός του Ε.Ν.Σιοράν από το Δέντρο τεύχος 147-8.
• 6)Are you the police? No mum we are musicians.The Blues Brothers.
• 7)Τι κρύβεται πίσω από τις παρτιτούρες;http://ideal-voices.blogspot.com/
• 8)Are opera and ballet elitist?

   

ΣΙΓΗ

Ο Φώτης είχε αφιερώσει την ζωή του στη μουσική. Όπως έμαθα, από μικρό παιδί γνώρισε το χορωδιακό τραγούδι και στη συνέχεια πέρασε στον ήχο της μαντολινάτας με δάσκαλό του τον Δ. Αποστολάτο. Έμαθα, επίσης, πως αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τους δίδασκε μουσική. Γλυκός άνθρωπος και λίγο πειραχτήρι φορούσε πάντα ένα καλοσυνάτο χαμόγελο που σε κέρδιζε με την ζεστασιά του. Τον γνώρισα σε μια μαντολινάτα που ήταν πρώτος κιθαρίστας. Παίζαμε μαζί, συνοδεύοντας τα μαντολίνα και τους τραγουδιστές. Δίπλα του ο καλός του φίλος ο Διονύσης, πιο πίσω, ως νεότερος, εγώ. Προχθές, 24/6/2008 η θέση της πρώτης κιθάρας άδειασε... Μετά από τόσες μουσικές, λυρικές φωνές, κιθαριστικές συγχορδίες και παραστάσεις με φώτα... σιγή. Αυτό επικρατούσε. Ήταν 43.

WALK OF LIFE

Το 1985, όταν είχε ξαναέρθει, δεν είχα πάει στην εμφανισή του στο ΣΕΦ. Δεν είχα συγχωρήσει τον εαυτό μου γι`αυτό, αν και ήμουν 15 χρόνων. Εκείνη την εποχή, πάνω κάτω, σε κουβέντα με τον φιλαράκο μου τον Graham,όταν του μίλησα για το αγαπημένο μου group,τους dire straits, μου απάντησε "μα οι στίχοι τους είναι χάλια". ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΑΝ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥΣ.Με τον πρώτο του έρωτα, κανείς, μιλά για τον Αdorno τον Πλάτωνα ή τον Derida; Με μάγευε,ο ήχος της κιθάρας του στα solo, η εναλλαγή τοπίων μέσα στο ίδιο κομμάτι- tunnel of love/telegraph road- αλλά και κάτι μικρά momenti musicalis όπως για παράδειγμα στο private investigations. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στη σκήνη του Λυκαβηττού, ο μεσήλικας κιθαρίστας παρουσίασε την τελευταία του δουλειά kill to get crimson. To φλερτ του Knopfler με τα western πατήματα είναι παλιό, τόσο με τους dire straits, όσο και στις προσωπικές του δουλειές και συνεργασίες μέσα στη δεκαετία του 90. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό τα κέλτικα στοιχεία με το Ιrish breeze, σε συνδιασμό με την δεξιοτεχνική δεινότητα του Knopfler καταλήγουμε στον ήχο της βραδυάς. Τι και αν τα tempi ήταν αισθητά πιο αργά στα παλιότερα κομμάτια του, ο ήχος της κιθάρας του σκέπασε το ανοιχτό θέατρο του Λυκαβηττού και μας οδήγησε “so far away”.

KYΡ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ ΤΩΝ ΔΙΣΚΩΝ

Aγαπητέ,γράφω για να σου εκφράσω την αληθινή μου συμπάθεια και την ειλικρινή κατανόηση των δύσκολων στιγμών που ζεις. Τώρα,η εταιρεία, που επί χρόνια ολόκληρα διοικούσες, εξαγοράζεται από βρετανικό κολοσσό. Τώρα,οι καλλιτέχνες, ένας- ένας,σου γυρνάν την πλάτη και η πόρτα του γραφείου σου δεν χτυπά πια. Στέκομαι δίπλα σου.Γνωρίζω καλά πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι καιροί που η ατζέντα σου ήταν κλεισμένη, τα τηλέφωνα δεν σταματούσαν να χτυπούν και τραγουδιστές με τραγουδοποιούς έκαναν ουρές στη γραμματέα σου για ένα ραντεβού ή μια ακρόαση. Όχι, δεν εξέλειψαν οι τραγουδιστές, το κάθε άλλο, ξέρεις εσύ.. Σου χτυπώ φιλικά την πλάτη τη στιγμή που τα δεδομένα αλλάζουν, οι πωλήσεις των δίσκων βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Συντάσσομαι μαζί σου και παρακολουθώ τον φρενήρη ρυθμό με τον οποίο κινείται η διαδικασία ανταλλαγής της μουσικής στο ίντερνετ, πως αναδιαμορφώνεται ο τρόπος ακρόασης,από τις καθιερωμένες μηχανές αναπαραγωγής, συλλογικής ακρόασης, σε κάποιας μορφής ψηφιακά ιδιωτικά auditoriums. Δυστυχώς οι εξελίξεις σε ξεπέρασαν.Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αλλά ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που έκαναν ουρές έξω απ' το γραφείο σου ζητώντας ακρόαση. Τώρα έχω τον "προσωπικό μου χώρο", διακινώ την μουσική μου με τον τρόπο που επιλέγω, κλείνω τις δουλειές μου και διηγούμαι σε έφηβους μουσικούς τις συνθήκες που επικρατούσαν, επί των ημερών σου, λαμβάνοντας αμήχανα, απαντήσεις του τύπου: manager,cool!!!

ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ...

Έχει τύχει να τραγουδίσω σε άδειες αίθουσες συναυλιών. Έχει συμβεί να μην τραγουδίσω για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Έχει τύχει να φτιάχνουμε ήχο για δύο ώρες, να μην εμφανίζεται κανείς στο μαγαζί και να παίζουμε για τον μαγαζάτορα. Έχει τύχει να τραγουδίσω στα καλύτερα θέατρα, ανοικτά και κλειστά, στο δρόμο, σε περατζάδες κανταδόρικες, σε πισίνες ξενοδοχείων με τουρίστες που έκαναν φιγούρες καταδυτικές, σε πλατείες -πεινασμένος- ξορκίζοντας την τσίκνα απ’ τα σουβλάκια που προωθούσε ο άνεμος από τις παραπλήσιες υπαίθριες ψησταριές. Έτυχαν συναυλίες αδιάφορες και κάποιες -ελάχιστες- που δάκρυσα πάνω στη σκηνή. Έτυχε να συναντήσω κι εκείνη τη γυναίκα μια Kυριακή πρωί στο Θησείο. Άγνωστή μου, με ρώτησε αν ακούω κλασσική μουσική. Μου χάρισε ένα c.d. με τους παλιάτσους του Leoncavalo. Αποχωριζόταν κάποιους δίσκους. Της κόρης που είχε χάσει πριν από χρόνια. Η κόρη ήταν μουσικός. Για εκείνη έμαθε να παίζει πιάνο στα εξηνταπέντε της χρόνια, για να την αισθάνεται όπως είπε, πάντα κοντά της. Μου μίλησε για εκείνη και για την μουσική. Καθώς απομακρυνόταν δακρυσμένη, ψέλλισε μόνο πως «εκείνη πρέπει να είναι κάπου στις Ινδίες».