ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ...

Έχει τύχει να τραγουδίσω σε άδειες αίθουσες συναυλιών. Έχει συμβεί να μην τραγουδίσω για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Έχει τύχει να φτιάχνουμε ήχο για δύο ώρες, να μην εμφανίζεται κανείς στο μαγαζί και να παίζουμε για τον μαγαζάτορα. Έχει τύχει να τραγουδίσω στα καλύτερα θέατρα, ανοικτά και κλειστά, στο δρόμο, σε περατζάδες κανταδόρικες, σε πισίνες ξενοδοχείων με τουρίστες που έκαναν φιγούρες καταδυτικές, σε πλατείες -πεινασμένος- ξορκίζοντας την τσίκνα απ’ τα σουβλάκια που προωθούσε ο άνεμος από τις παραπλήσιες υπαίθριες ψησταριές. Έτυχαν συναυλίες αδιάφορες και κάποιες -ελάχιστες- που δάκρυσα πάνω στη σκηνή. Έτυχε να συναντήσω κι εκείνη τη γυναίκα μια Kυριακή πρωί στο Θησείο. Άγνωστή μου, με ρώτησε αν ακούω κλασσική μουσική. Μου χάρισε ένα c.d. με τους παλιάτσους του Leoncavalo. Αποχωριζόταν κάποιους δίσκους. Της κόρης που είχε χάσει πριν από χρόνια. Η κόρη ήταν μουσικός. Για εκείνη έμαθε να παίζει πιάνο στα εξηνταπέντε της χρόνια, για να την αισθάνεται όπως είπε, πάντα κοντά της. Μου μίλησε για εκείνη και για την μουσική. Καθώς απομακρυνόταν δακρυσμένη, ψέλλισε μόνο πως «εκείνη πρέπει να είναι κάπου στις Ινδίες».