Έχει βεβαίως τη δική του ιστορία και ως έτσι αντιμετωπίστηκε από τις 40.000 κόσμου που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ. O Roger Waters μας χάρισε μοναδικές στιγμές σε μια παράσταση όπου το animation είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και ο ήχος ήταν εξωπραγματικός, ήταν στιγμές που πραγματικά δεν ήξερες από που σου έρχεται και τι...
Ο τοίχος ανέβηκε, κατέβηκε, έγινε video "Wall", μεταμορφώθηκε σε βεράντα, μας απομόνωσε αναγκάζοντας τον Waters να φωνάζει "Hey you" και "Is anybody out there"? και εν τέλει γκρεμίστηκε virtual και πραγματικά. Το θέαμα για τα δικά μου δεδομένα ήταν λίγο υπερβολικό, τόσο σε σχέση με τον όγκο και την συσσώρευση των συμβολισμών του όσο και με την δυσανάλογη των προθέσεών του συγκινησιακή ανταπόκριση του κοινού κάτι που ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί όταν ήδη από τα ηχογραφημένα μέρη της παράστασης ακούς αλλαλαγμούς που μπερδεύονται με τις ζωντανές επεφημίες.
Γυρνώντας στο δια ταύτα, ο ίδιος ο Waters μέσα από τα δικά του λόγια απαντά γιατί αποφάσισε να ξανανεβάσει το έργο μετά από τόσα χρόνια. "I believe we have at least a chance to aspire to something better than the dog eat dog ritual slaughter that is our current response to our institutionalized fear of each other".
Οι μουσικοί της ορχήστρας ήταν, ανεξαιρέτως, εντυπωσιακοί, και αποτελούνταν από ένα χαρμάνι παλαιών και νεότερων συνεργατών του Waters:
Robbie Wyckoff/ Vocals
Graham Broad /Drums
Dave Kilminster/ guitar
Ge Smith/ Guitar -Base
Snowy White/ Guitar
John Carin/ Keyboards
Harry Waters? Hammond
Jon Joyce, Kipp Lennon, Mark Lennon, Pat Lennon/ Backing Vocals
