Οι εξέδρες του Ολυμπιακού σταδίου είναι γεμάτες κόσμο λίγο πριν την έναρξη ενός σημαντικού ποδοσφαιρικού αγώνα. Ενώ από τα μεγάφωνα του σταδίου «παιανίζει» ο ύμνος της γηπεδούχου ομάδας -ένα εμβατήριο με μπουζούκι- οι φίλαθλοι της φιλοξενούμενης ομάδας εν χορώ άδουν μία φανφάρα από την AIDA του Verdi.
Tα σαββατοκύριακα, κυρίως, δημιουργούνται στα γήπεδα όλου του πλανήτη, αυτοσχέδιες γιγάντιες χορωδίες οι οποίες εκτός από “μαέστρους” διαθέτουν και “οργανική συνοδεία” ενώ έχουν και ευρύτατη γκάμα ρεπερτορίου. Με αυτούς τους τρόπους οι φίλαθλοι προσπαθούν να υποστηρίξουν την ομάδα τους ωθώντας τους παίκτες να δώσουν το εκατό τοίς εκατό των δυνατοτήτων τους.
«Επιπλέον», όπως γράφει ο Αlex Bellos «το να στήνεις χορούς και τραγούδια στις κερκίδες καταργεί και το συναίσθημα του αποκλεισμού. Κάνει το φίλαθλο να μετέχει σε κάτι ευρύ, καθιστώντας ασαφέστερη τη γραμμή που χωρίζει το θέαμα και το θεατή – όπως ακριβώς και στο καρναβάλι , όπου συμμετέχεις αν απλώς και μόνο παρευρεθείς».
Η μουσική θεματολογία αντλείται από κάθε είδους στυλ και εποχή, μπορούμε λοιπόν πολύ εύκολα να ακούσουμε διασκευασμένο το θρυλικό παραδοσιακό κουβανέζικο τραγούδι guantanamera που το έκανε παγκόσμια επιτυχία ο Pete Seeger, το ragtime “ The Sting” του Scott Joplin, το “Βαλς no 5 ” του D. Sostakovich, την μουσική του Ποπάϋ ή και τραγούδια του Δ. Σαββόπουλου και του Μ. Θεoδωράκη.
Αντανακλαστικά, η μουσική δημιουργία έχει βρεί πρόσφορο έδαφος να εισχωρήσει στο χώρο της γενικότερης εμπορικής εκμετάλευσης αθλητικών γεγονότων όπως για παράδειγμα τις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά και σε αθλητικά θεάματα με μεγαλύτερη συχνότητα όπως οι κυριακάτικες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις στα γήπεδα, με τους ύμνους των διαφόρων συλλόγων.
Οι φίλαθλοι της Liverpool στο γήπεδο Anfield Road τραγουδούν το “you ll never walk alone”, στο Λονδίνο οι φίλοι της Arsenal έχουν οικιοποιηθεί το “We ‘re on the ball” των Ant and Dec’s, τραγούδι που βρέθηκε στο νούμερο 3 του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών το 2002.
Στην Μαδρίτη οι galacticos της Real φωνάζουν Hala Madrid, hala Madrid ανάμεσα στους στίχους του δικού τους ύμνου, ενώ στη Βαρκελώνη,στο γήπεδο Camp Nou, ο κόσμος παρακολουθεί την αγαπημένη του Barcelona υπό τις ιαχές των φιλάθλων, Tot el camp es un clam som la gent Blau Grana…Barca, Barca, Barca!!!
Στην Βραζιλία πάλι, όπως μας διηγείται ο Αlex Bellos «το ποδόσφαιρο αποτελεί τμήμα της δημόσιας ζωής πολλών Βραζιλιάνων και όχι μόνο του Άρι Μπαρόζο ή του Ζόρζι Αμάντο.
Η πρώτη σπουδαία σύνθεση για την μπάλα γράφτηκε από τον Πισίνγκα, έναν έξοχο μαύρο μουσικό...Είχε τίτλο «1x0» και ηχογραφήθηκε το 1919, λίγο μετά την νίκη της Βραζιλίας στο Κύπελλο Νότιας Αμερικής.» Είναι αυτονόητο βέβαια πως στα Βραζιλιάνικα γήπεδα, ποδοσφαιρικοί αγώνες χωρίς μουσική δεν γίνονται. Σε κάθε γήπεδο υπάρχει μία Σαράνγκα που με τα χάλκινα πνευστά της δίνει το παλμό στην εξέδρα.
Στην Ελλάδα εκτός από την εισαγωγή ξένου ρεπερτορίου μπορούμε να παινευτούμε πως διαθέτουμε και εγχώρια παραγωγή με χαρακτηριστικά δείγματα τον ύμνο του Παναθηναικού με δημιουργούς τους Γ. Μουζάκη στη μουσική και Β.Οικονομίδη στο στίχο, του Ολυμπιακού σε στίχους Μ. Βασιλειάδη και μουσική του Γιάγκου Λαουτάρη αλλά και άλλους όπως για παράδειγμα τον προερχόμενο απο την ποντιακή παραδοσιακή μουσική, ύμνο του Ηρακλή!!
Το καλύτερο όμως παράδειγμα και συμπτωματικά το πιο πρόσφατο δεν είναι άλλο από την παλλαϊκή απαίτηση να «σηκωθεί το ευρωπαϊκό κύπελο ποδοσφαίρου 2004» με τη μουσική συνοδεία του πολύ γνωστού τραγουδιού του Β. Τσιτσάνη, γραμμένο το 1953, τα «καβουράκια» .
Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, μα και γενικότερα οι αθλητικές επιτυχίες έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης συνθετών και τραγουδοποιών και σε εξωγηπεδικό επίπεδο.
Αρκετοί είναι οι συνθέτες και οι τραγουδοποιοί που καταπιάστηκαν θεματολογικά με το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζοντάς το ως κοινωνιολογικό φαινόμενο.
Ο Λ. Κηλαιδόνης χαρακτηριστικότερος όλων μας καταθέτει πως «Aρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι....»
Ο Τ. Πανούσης στο δίσκο του «Κάγκελα παντού» το 1983 παρατηρεί οτι «όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλλες.»
Ο Δ. Σαββόπουλος το 1983 στο τραγούδι του «Ας κρατήσουν οι χοροί», απευθήνει έναν σύντομο χαιρετισμό στην Εθνική Ελλάδος.
Ο Ν. Πορτοκάλογλου το 1987 τραγουδά: «Είμαστε πια πρωταθλητές έρχονται άλλες εποχές..» αναφερόμενος φυσικά στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ απο την Ελληνική Εθνική ομάδα.
+of+IMG_0622.jpg)
