MUNDIAL MUSICAL

Το πολύχρωμο παζλ που συμπληρώνεται λίγο-λίγο πάνω στο καταπράσινο φόντο των τηλεοράσεών μας, από τα γήπεδα της Νότιας Αφρικής στα πλαίσια της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής γιορτής του Mundial 2010, μας φέρνει μια αναπάντεχη έκπληξη. Για κάποιους αρκούντως ενοχλητικός, για άλλους υποφερτός ο ήχος απο τις βουβουζέλες είναι παρών παντού, συνεχής, αυξομειούμενος και απαράλλακτος σε κάθε γήπεδο. Ανήκω σ΄εκείνους που προσλαμβάνουν αυτό το φαινόμενο, που θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του ηχοτοπίου, με μυσταγωγικό δέος. Οι πλαστικές βουβουζέλες δεν είναι κάτι διαφορετικό από απλές καραμούζες, ο ήχος που παράγουν όμως αδιάλειπτα στη ροή του χρόνου ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε συνάρτηση με τον αριθμό των βουβουζελιστών παραπέμπει σε αρχέτυπες εικόνες τελετουργιών και κάθε είδους δοξασιών που προέρχονται από τα βάθη της Αφρικανικής Ηπείρου. Ανθρωπόμορφα είδωλα, λατρευτικά τοτέμ, σαμανικές τελετές, κάθε είδους σπονδές, μαζί με τις εικόνες των παιδικών μας χρόνων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, είναι παρόντα στον ήχο αυτό. Το ηχοτοπίο που ομοιάζει με βούισμα χιλιάδων εντόμων των καλοκαιρινών μας εφιαλτών (είναι σε Σιb με διαφυγές σε φα και φα# που παραπέμπουν σε εισαγωγή αμανέ), είναι άρρηκτα δεμένο με αυτό το γεγονός του καλοκαιριού και με κάνει να αναρωτιέμαι: πώς θα ξανακούσουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα;

MIND CONCERT

Αφορμή για να γράψω στάθηκε "άγνωστος επιβάτης του Μετρό". Με αντιδράσεις εκτός των ορίων επιφυλακής για τους υπόλοιπους, υπήρξε συνταξιδιώτης μου για αρκετούς σταθμούς και μου έδωσε την ευκαιρία να τον παρατηρήσω. Σε πρώτο επίπεδο, το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού ήταν αυτό ενός θιασώτη κάποιου Heavy Metal group και μάλιστα σε live. Οι χειρονομίες αντίστοιχα περιλάμβαναν όλη τη γκάμα συναυλιακής δακτυλοθεσίας, τόσο σε επίπεδο επιβράβευσης όσο και απόρριψης αυτού που έφτανε στα... αυτιά του.Υπήρχαν και στιγμες κατατονίας, καθώς φαντάζεται κανείς εκείνη την ώρα θα είχε τελειώσει κάποιο τραγούδι και μέχρι να κουρδίσουν... καταλαβαίνετε. Γενικότερα η συμπεριφορά αυτή δεν θα έλκυε κανένα βλέμμα εάν συνέβαινε σε κάποιο σταδιο την ώρα κάποιας συναυλίας, θα μετρίαζε κάπως τη συχνότητα με την οποία έπεφταν πάνω του τα βλέμματα αν τουλάχιστον υπήρχαν ακουστικά στ' αυτιά του. Όλη η συναυλία ήταν σε μια φαντασιακή κατάσταση του μυαλού, το σώμα σε ολοκληρωτική μορφή αυθυποβολής ζούσε εκείνες τις στιγμές της ανύπαρκτης συναυλίας. Η παρατήρηση τελείωσε όταν κοιτώντας το ρολόϊ του είπε "ωχ, δεν προλαβαίνω με τίποτα" και κατέβηκε.