ΣΙΓΗ

Ο Φώτης είχε αφιερώσει την ζωή του στη μουσική. Όπως έμαθα, από μικρό παιδί γνώρισε το χορωδιακό τραγούδι και στη συνέχεια πέρασε στον ήχο της μαντολινάτας με δάσκαλό του τον Δ. Αποστολάτο. Έμαθα, επίσης, πως αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τους δίδασκε μουσική. Γλυκός άνθρωπος και λίγο πειραχτήρι φορούσε πάντα ένα καλοσυνάτο χαμόγελο που σε κέρδιζε με την ζεστασιά του. Τον γνώρισα σε μια μαντολινάτα που ήταν πρώτος κιθαρίστας. Παίζαμε μαζί, συνοδεύοντας τα μαντολίνα και τους τραγουδιστές. Δίπλα του ο καλός του φίλος ο Διονύσης, πιο πίσω, ως νεότερος, εγώ. Προχθές, 24/6/2008 η θέση της πρώτης κιθάρας άδειασε... Μετά από τόσες μουσικές, λυρικές φωνές, κιθαριστικές συγχορδίες και παραστάσεις με φώτα... σιγή. Αυτό επικρατούσε. Ήταν 43.

WALK OF LIFE

Το 1985, όταν είχε ξαναέρθει, δεν είχα πάει στην εμφανισή του στο ΣΕΦ. Δεν είχα συγχωρήσει τον εαυτό μου γι`αυτό, αν και ήμουν 15 χρόνων. Εκείνη την εποχή, πάνω κάτω, σε κουβέντα με τον φιλαράκο μου τον Graham,όταν του μίλησα για το αγαπημένο μου group,τους dire straits, μου απάντησε "μα οι στίχοι τους είναι χάλια". ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΑΝ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥΣ.Με τον πρώτο του έρωτα, κανείς, μιλά για τον Αdorno τον Πλάτωνα ή τον Derida; Με μάγευε,ο ήχος της κιθάρας του στα solo, η εναλλαγή τοπίων μέσα στο ίδιο κομμάτι- tunnel of love/telegraph road- αλλά και κάτι μικρά momenti musicalis όπως για παράδειγμα στο private investigations. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στη σκήνη του Λυκαβηττού, ο μεσήλικας κιθαρίστας παρουσίασε την τελευταία του δουλειά kill to get crimson. To φλερτ του Knopfler με τα western πατήματα είναι παλιό, τόσο με τους dire straits, όσο και στις προσωπικές του δουλειές και συνεργασίες μέσα στη δεκαετία του 90. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό τα κέλτικα στοιχεία με το Ιrish breeze, σε συνδιασμό με την δεξιοτεχνική δεινότητα του Knopfler καταλήγουμε στον ήχο της βραδυάς. Τι και αν τα tempi ήταν αισθητά πιο αργά στα παλιότερα κομμάτια του, ο ήχος της κιθάρας του σκέπασε το ανοιχτό θέατρο του Λυκαβηττού και μας οδήγησε “so far away”.