WALK OF LIFE

Το 1985, όταν είχε ξαναέρθει, δεν είχα πάει στην εμφανισή του στο ΣΕΦ. Δεν είχα συγχωρήσει τον εαυτό μου γι`αυτό, αν και ήμουν 15 χρόνων. Εκείνη την εποχή, πάνω κάτω, σε κουβέντα με τον φιλαράκο μου τον Graham,όταν του μίλησα για το αγαπημένο μου group,τους dire straits, μου απάντησε "μα οι στίχοι τους είναι χάλια". ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΑΝ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥΣ.Με τον πρώτο του έρωτα, κανείς, μιλά για τον Αdorno τον Πλάτωνα ή τον Derida; Με μάγευε,ο ήχος της κιθάρας του στα solo, η εναλλαγή τοπίων μέσα στο ίδιο κομμάτι- tunnel of love/telegraph road- αλλά και κάτι μικρά momenti musicalis όπως για παράδειγμα στο private investigations. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στη σκήνη του Λυκαβηττού, ο μεσήλικας κιθαρίστας παρουσίασε την τελευταία του δουλειά kill to get crimson. To φλερτ του Knopfler με τα western πατήματα είναι παλιό, τόσο με τους dire straits, όσο και στις προσωπικές του δουλειές και συνεργασίες μέσα στη δεκαετία του 90. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό τα κέλτικα στοιχεία με το Ιrish breeze, σε συνδιασμό με την δεξιοτεχνική δεινότητα του Knopfler καταλήγουμε στον ήχο της βραδυάς. Τι και αν τα tempi ήταν αισθητά πιο αργά στα παλιότερα κομμάτια του, ο ήχος της κιθάρας του σκέπασε το ανοιχτό θέατρο του Λυκαβηττού και μας οδήγησε “so far away”.