Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

H KΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΦΛΑΟΥΤΟ ΤΗΣ

Ήθελα να περάσει λίγος καιρός. Να φύγει η οργή από μέσα μου για την ελληναρία των δρόμων (και των πάντων). Την ελληναρία που σιχαίνομαι και με τρομάζει. Καλύτερο θα ήταν να γράψω πέντε πραγματάκια για τον Σπύρο Παπικινό που γνώρισα ως μαθητής μουσικής δωματίου, χωρίς να αναφερθώ στα πως και τα γιατί που δεν θα μπορούσα ν' αποφύγω αν έγραφα νωρίτερα. Θαυμάσιος φλαουτίστας και εργάτης της μουσικής, πειραχτήρι, αλλά και ονειρικά στοχαστικός με είχε κερδίσει σαν δάσκαλος. Αυτό που με εντυπωσίαζε όμως, ήταν αυτή η απίστευτη αγάπη που είχε για την κιθάρα. Όταν τον άκουγες να μιλάει για την κιθάρα κι αν δεν κρατούσε στα χέρια το φλάουτό του, θα ορκιζόσουν πως είχες να κάνεις με δάσκαλο κιθάρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως, τα περισσότερα για το χαμό του Σπύρου Παπικινού γραφτήκαν από κιθαριστές. Τα ζεστά καλοκαιριάτικα απογεύματα, στα βουνά της Κέρκυρας, μακρυά από την βοή και την πολυκοσμία είναι σίγουρο πως κάποιος δεν θα μελετάει πιά...