Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

THANKS BOB.

Όχι δεν μας γύρισε την πλάτη, ούτε ήταν περίεργος. Δεν μίλησε καθόλου βέβαια, αλλά μας τραγούδησε ασταμάτητα για δύο ώρες. Έκανε την σκηνή δική του, μας κάλεσε στο υπόγειο του σπιτιού του άνοιξε ένα μπουκάλι μπέρμπον και μας είπε κάποιες ιστορίες με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει να το κάνει. Δεν έπιασε την κιθάρα καθόλου αλλά ήταν συνεχώς στο πιάνο και τραγουδούσε τους δικούς του στοίχους όπως θα μιλούσε σε μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική εκπομπή, ή όπως θα συνομιλούσε με τον Tom Waits,ή όπως...ή σαν κάτι που ο ίδιος το έχει προσδιορίσει και το υποστηρίζει δεκαετίες τώρα.
Μου τραγουδούσε σε απόσταση μήκους είκοσι μέτρων και χρόνου πέντε δεκαετιών, και μου δίδαξε απλότητα. Η μπάντα απίστευτη, ήταν σαν προέκταση των δακτύλων του και τα θεατρικά φώτα που ήταν επι σκηνής, όχι τα άλλα...τα κανονικά, αυτά που είχαν δίπλα στους ενισχυτές τους υποστήριζαν απόλυτα τον ήχο που ήταν φτιαγμένος έτσι που καλούσε τον κόσμο να έρθει κοντά στη σκηνή...