ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ;

Με το τέλος της ακροάσεως ο δίσκος που βρισκόταν στο cd player επέστρεψε στη θήκη του και αμφότερα στο ράφι των ψηφιακών δίσκων στον τομέα της φολκ μουσικής. Εγώ ακούμπησα στην πλάτη του καναπέ και σε πέντε λεπτά επρόκειτο να βγώ μέχρι το περίπτερο για εφημερίδα. Τί επρόκειτο όμως να κάνει η μουσική που άκουγα δευτερόλεπτα πριν; Όχι το cd ή η θήκη που περιελάμβαναν τη μουσική, αλλά το ίδιο το “δημιούργημα” που άκουγα. Το δημιούργημα, αντανάκλαση του οποίου εμπεριέχεται στους δίσκους και μουσικές αποσπασματικές φράσεις του μπορώ να σιγομουρμουρώ όλη την υπόλοιπη μέρα, με τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό που ανακαλώ στη μνήμη μου πρόσωπα που έχω πολύ καιρό να δω, πού βρίσκεται; Η απάντηση για δημιουργήματα άλλων τεχνών, είναι πολύ πιο σύντομη και άμεση. Για παράδειγμα, στη ζωγραφική ή τη γλυπτική πιθανές απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι: στο Πράδο, στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη, απλά και ξεκάθαρα. Τί γίνεται όμως με τη μουσική, τη λογοτεχνία ή το θέατρο; Τις τέχνες όπου το δημιούργημα έρχεται να ζωντανέψει στο μυαλό μας με εγκεφαλικές διεργασίες σε οριζόντια κίνηση με άξονα το χρόνο και πεδίο προβολής τον νου; Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Ασφαλώς η απάντηση δεν μπορεί να βασιστεί σε δεδομένα απτά, ρεαλιστικά, στη σφαίρα που διέπεται από νόμους φυσικούς. Είναι απαραίτητο να επικαλεστούμε τη Μούσα της ποίησης, την αντισυμβατικότητα της φαντασίας και την παιδική ονειροποιία για να αφουγκραστούμε τους κατευθυντήριους ανεμοδείκτες που με ακρίβεια θα μας υποδείξουν............... «τη φανταστική λέσχη των μετέωρων δημιουργημάτων του ανθρώπινου πνεύματος».