Τειρεσίας

θα μιλήσω για ένα πολυεπίπεδο ακουστικό "χώρο", ανοιχτών, μισάνοιχτων ή και σφραγισμένων παραθύρων σε πραγματικό χρόνο ελαχίστου προσδιορισμού έως άπειρου, μη στατικής ενορχηστρωτικής βάσης, όχι όμως χαώδους αντιλήψεως στα όρια ή και παραπέρα της ακουστικής περιοχής. Έναν πολυφασματικό χώρο ως εκ τούτου, εναλλασσόμενων ακουστικών και ψυχοακουστικών λειτουργιών μέσα και πέρα από τα όρια των αναγνωρίσιμων περιοχών της αντίληψης.Η φορτισμένη συναισθηματικά σιωπή θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα των παραπάνω, καθώς, δεν είναι ίδιο το ακουστικό κενό ενός δωματίου με την... " ενός λεπτού σιγή". Η ησυχία και η σιωπή, αν και έχουν κοινό γλωσσικό σημείο δεν προϋποθέτουν την ίδια προέλευση.Ενώ η πρώτη δεν έχει ώς αναγκαία συνθήκη την παρουσία ηχητικής πηγής, έμβιας ή μη, για την δεύτερη είναι θεμελιώδες. Θα μιλήσω για μία συναυλία όπου η ορχήστρα θα συνταχθεί με τους ήχους των διαφόρων κυμάτων που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα αλλά και με ήχους του διαστήματος. Μια συναυλία που θα δικαιώσει τον Ξενάκη,θα προσδώσει έννοια στην χαμένη ουσία και αισθητική παράταση ζωής στην μουσική τέχνη.