ΤHE WALL ΑTHENS 31/7/2013

Έχει βεβαίως τη δική του ιστορία και ως έτσι αντιμετωπίστηκε από τις 40.000 κόσμου που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ. O Roger Waters μας χάρισε μοναδικές στιγμές σε μια παράσταση όπου το animation είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και ο ήχος ήταν εξωπραγματικός, ήταν στιγμές που πραγματικά δεν ήξερες από που σου έρχεται και τι...

   Ο τοίχος ανέβηκε, κατέβηκε, έγινε video "Wall", μεταμορφώθηκε σε βεράντα, μας απομόνωσε αναγκάζοντας τον Waters να φωνάζει "Hey you" και "Is anybody out there"? και εν τέλει γκρεμίστηκε virtual και πραγματικά. Το θέαμα για τα δικά μου δεδομένα ήταν λίγο υπερβολικό, τόσο σε σχέση με τον όγκο και την συσσώρευση των συμβολισμών του όσο και με την δυσανάλογη των προθέσεών του συγκινησιακή ανταπόκριση του κοινού κάτι που ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί όταν ήδη από τα ηχογραφημένα μέρη της παράστασης ακούς αλλαλαγμούς που μπερδεύονται με τις ζωντανές επεφημίες.

   Γυρνώντας στο δια ταύτα, ο ίδιος ο Waters μέσα από τα δικά του λόγια απαντά γιατί αποφάσισε να ξανανεβάσει το έργο μετά από τόσα χρόνια. "I believe we have at least a chance to aspire to something better than the dog eat dog ritual slaughter that is our current response to our institutionalized fear of each other".

   Οι μουσικοί της ορχήστρας ήταν, ανεξαιρέτως, εντυπωσιακοί, και αποτελούνταν από ένα χαρμάνι παλαιών και νεότερων συνεργατών του Waters:

Robbie Wyckoff/ Vocals

Graham Broad /Drums

Dave Kilminster/ guitar

Ge Smith/ Guitar -Base

Snowy White/ Guitar

John Carin/ Keyboards

Harry Waters? Hammond

Jon Joyce, Kipp Lennon, Mark Lennon, Pat Lennon/ Backing Vocals  

          

  

KYRIE ELEISON... ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ

Η πομπή των απολυμένων της ΑΓΕΤ- ΗΡΑΚΛΗΣ εισήλθε στον προαύλιο χώρο της ΕΡΤ αργά, σε πλήρη ανάπτυξη, υπό τον ήχο τυμπάνων και εκατοντάδων σφυριχτρών έκανε τον κύκλο και σταμάτησε μπροστά στην είσοδο του κτηρίου της Ραδιοφωνίας. Εικόνα που θύμιζε λειτανεία των παθών ( που ήταν έτσι κι αλλιώς ) ή ακολουθία κάποιου αρχαίου Μυστηρίου.
Εμείς από την πλευρά μας ως Χορωδία της ΕΡΤ, ευρισκόμενοι ήδη επάνω στην σκηνή, είχαμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα πρόσφατου και παλαιότερου ρεπερτορίου με έργα Mozart, Verdi, Θεοδωράκη και Χατζηδάκι.
Μετά το καλοσώρισμα, ως εναρκτήριο έργο είχαμε προγραμματίσει το "Kyrie" του W.A. Mozart σε D ελλάσονα, Κ341/368α. Από τις πρώτες κιόλας νότες καταλάβαμε όλοι πόσο αταίριαστη για την δεδομένη στιγμή ήταν η επιλογή μας, καθώς απο τις πρώτες ατάκες του έργου μια δεύτερη χορωδία απαντούσε στα δικά μας"Kyrie"... δίκιο είναι... "Kyrie" το δίκιο του εργάτη.
Δεν συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας, παρότι ακολουθούσε το "εμβατήριο για λεηλασίες" του Μάνου Χατζηδάκι απο τον "Κύκλο με την κιμωλία" του Μπ. Μπρεχτ...      
   

ΕΡΤ-ΟΛΟΓΙΟ

 Ανήκω στο δυναμικό της ΕΡΤ, στα Μουσικά Σύνολα, στη Χορωδία της. Ναι είχε "απο τέτοια" η ΕΡΤ και τα συντηρούσε, όπως αντίστοιχα έχουν και τα συντηρούν, οι Γερμανικές Ραδιοφωνίες (δεν είναι μία) η Γαλλική Ραδιοφωνία, το BBC, η Ισπανική RTVE κ.α.
Οι συναυλίες που δίνουν οι Ορχήστρες Συμφωνικής, Σύγχρονης Μουσικής και η Χορωδία δεν είναι τρείς το χρόνο όπως -ανέφερε το non paper του υπουργείου οικονομικών- αλλά ογδόντα με ενενήντα το χρόνο.΄Εχασε αρκετές συναυλίες κατά τα φαινόμενα ο πολιτικός προϊστάμενος κ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ. Επίσης, κατά τα λεγόμενα, το πολιτιστικό προϊόν που παράγουν είναι υψηλού επιπέδου.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ ήταν παρόντα στα μεγαλύτερα γεγονότα, όπου φυσικά υπήρχε Μουσική. 
Σε εσένα λοιπόν μικρέ χαιρέκακε ανθρωπάκο, που χάρηκες με την είδηση του κλεισίματος και αγνοείς την ύπαρξη των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, απευθύνομαι για να σου υπενθυμίσω πως α) όταν ριγούσες από συγκίνηση εκστασιασμένος κουνώντας το σημαιάκι σου στην Τελετή έναρξής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας μέρος της μουσικής που άκουγες εκτελέστηκε, ηχογραφήθηκε και μιξαρίστικε από τα μουσικά σύνολά της ΕΡΤ στα studio του Γ' Προγράμματος, β) όταν υποδέχτηκες τους Ολυμπιονίκες το 2000 κουνώντας το σημαιάκι σου στο Παναθηναϊκό Στάδιο η Μουσική που άκουγες ήταν από τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, γ) όταν υποδέχτηκες τη νέα χιλιετία και χάζευες το θέαμα στην Ακρόπολη (κρατώντας το μπαλονάκι σου) η Μουσική που άκουγες ήταν από τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, δ) όταν περνούσες απ' έξω από το Μέγαρο Μουσικής (ξέρεις εκείνο το μεγάλο κτήριο δίπλα απο την Αμερικάνικη Πρεσβεία) πολλές φορές μέσα είχαν συναυλία τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, ε) όταν παραθέριζες σε κάποιο νησί ή σε κάποιο χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας ( και κρατούσες στο πιρούνι το παϊδάκι σου) κάπου εκεί κοντά, σε κάποιο ανοικτό θέατρο, Ξωκλήσι, κήπο, μουσείο, πλατειούλα ήταν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ χαρίζοντας τις Νότες τους σε κάποιους που διψούσαν να τις ακούσουν, κλείνοντας τα μάτια, στο καλοκαιρινό αεράκι...                  

ΗΞΥΤΠΑΝΑ

                                                 14 Ιουνίου Θέατρο Ηρώδου Αττικού
                     ΩΠ! ΣΟΡΡΥ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΑΝΕ    

DEPECHE MODE

Καθώς, πριν και πάνω απ' όλα είναι η μουσική, θα αναφερθώ σ΄αυτό το post, μόνο στα μουσικά συμβάντα της συναυλίας της 10ης Μαϊου. Σε πλήρη αντίθεση με το όνομά τους, οι Depeche Mode απέδειξαν ζωντανά στην σκηνή του terra vibe την διαχρονικότητα του ήχου, του ύφους και της ποιότητας τους. Σ' ένα σχεδόν δυομισάωρο set ανέβαζαν και έριχναν το ρυθμό με τον D. Gahan να οργώνει ως έφηβος την σκήνή. Η λίστα του προγράμματος διαμορφώθηκε έτσι ώστε και τα κομμάτια από το Delta Machine να μην "πνιγούν" αλλά και προοδευτικά να ακουστούν αυτά που έπρεπε να ειπωθούν. Το οπτικό θέαμα ήταν εξαιρετικό και ο ήχος - επιτέλους- δεν μας ξερίζωνε τα σωθικά.
Το αξιοπερίεργο στους D.M. ήταν και είναι πως μία τόσο σπουδαία- κατά βάση- ηλεκτρονική μπάντα, έχει εκπληκτικές τροβαδούρικες εφαρμογές στο στυλ της. Κορυφαία στιγμή της βραδυάς το Home τραγουδισμένο με κιθάρα απο τον Martin L. Gore.
Για την "φιλοξενία" του terra vibe θα ακολουθήσουν άλλα...        

WHO is he

Ο κύριος Pete Townshend στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Who I am κάνει μια αναδρομή στις καθοριστικότερες στιγμές τις πενηντάχρονης παρουσίας του στη μουσική σκηνή από την προ Who εποχή των έφηβων Detours έως της μέρες μας, μία αυτοβιογραφική επισκόπηση που κατά δική του ομολογία σχεδίαζε από τα 19 του !!!
 Ξεκινώντας με τα κοινωνικά και πολιτιστικά συγκείμενα του Λονδίνου της δεκαετίας του 50 που επέδρασαν πάνω του -αλλά και σε μιά σειρά άλλων καλλιτεχνών που θα διαμόρφωναν το μέλλον της μουσικής τις επόμενες δύο δεκαετίες- μας αφήνει να χαθούμε χρονολογικά στις ιστορίες πίσω από τους μύθους.
 Από την odision στον Daltrey  με το "μπορείς να παίξεις Μι"; "Mπορείς να παίξεις Σι"; "Παίζεις το Man of Mystery των Shadows, το Hava Nagila"; Μέχρι το Endless Wire είναι όλα και όλοι εκεί, συμπεριλαμβανομένων και των δύο μεγάλων απωλειών, του Keith to 1978 και του John το 2002...
WHO I AM, PETE TOWNSHEND, ed. HARPER, 2012.