DEPECHE MODE

Καθώς, πριν και πάνω απ' όλα είναι η μουσική, θα αναφερθώ σ΄αυτό το post, μόνο στα μουσικά συμβάντα της συναυλίας της 10ης Μαϊου. Σε πλήρη αντίθεση με το όνομά τους, οι Depeche Mode απέδειξαν ζωντανά στην σκηνή του terra vibe την διαχρονικότητα του ήχου, του ύφους και της ποιότητας τους. Σ' ένα σχεδόν δυομισάωρο set ανέβαζαν και έριχναν το ρυθμό με τον D. Gahan να οργώνει ως έφηβος την σκήνή. Η λίστα του προγράμματος διαμορφώθηκε έτσι ώστε και τα κομμάτια από το Delta Machine να μην "πνιγούν" αλλά και προοδευτικά να ακουστούν αυτά που έπρεπε να ειπωθούν. Το οπτικό θέαμα ήταν εξαιρετικό και ο ήχος - επιτέλους- δεν μας ξερίζωνε τα σωθικά.
Το αξιοπερίεργο στους D.M. ήταν και είναι πως μία τόσο σπουδαία- κατά βάση- ηλεκτρονική μπάντα, έχει εκπληκτικές τροβαδούρικες εφαρμογές στο στυλ της. Κορυφαία στιγμή της βραδυάς το Home τραγουδισμένο με κιθάρα απο τον Martin L. Gore.
Για την "φιλοξενία" του terra vibe θα ακολουθήσουν άλλα...        

WHO is he

Ο κύριος Pete Townshend στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Who I am κάνει μια αναδρομή στις καθοριστικότερες στιγμές τις πενηντάχρονης παρουσίας του στη μουσική σκηνή από την προ Who εποχή των έφηβων Detours έως της μέρες μας, μία αυτοβιογραφική επισκόπηση που κατά δική του ομολογία σχεδίαζε από τα 19 του !!!
 Ξεκινώντας με τα κοινωνικά και πολιτιστικά συγκείμενα του Λονδίνου της δεκαετίας του 50 που επέδρασαν πάνω του -αλλά και σε μιά σειρά άλλων καλλιτεχνών που θα διαμόρφωναν το μέλλον της μουσικής τις επόμενες δύο δεκαετίες- μας αφήνει να χαθούμε χρονολογικά στις ιστορίες πίσω από τους μύθους.
 Από την odision στον Daltrey  με το "μπορείς να παίξεις Μι"; "Mπορείς να παίξεις Σι"; "Παίζεις το Man of Mystery των Shadows, το Hava Nagila"; Μέχρι το Endless Wire είναι όλα και όλοι εκεί, συμπεριλαμβανομένων και των δύο μεγάλων απωλειών, του Keith to 1978 και του John το 2002...
WHO I AM, PETE TOWNSHEND, ed. HARPER, 2012.        

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ

Ζητούνται οι παρακάτω ειδικότητες για την διαχείρηση της καλλιτεχνικής μου πορείας.α) Χρηματοδότης των πάντων και πασών, β) μάνατζερ επιφορτισμένος να κλείνει όμορφους χώρους για τις εμφανίσεις, γ) σύμβουλος καλλιτεχνικών σχέσεων, δ) σύμβουλος διαχείρησης ελεύθερου χρόνου (επιφορτισμένος με καθήκοντα εξεύρεσής του), ε) ενορχηστρωτής των τραγουδιών μου (για συμφωνική ορχήστρα), ζ) ανιματέρ (για εμένα), στ) διαχειριστής καριέρας, η) brainstorm partner, θ) μπράβος, ι) sound engineer/ designer, κ) κινησιολόγος/ χορογράφος, λ) φωτιστής, μ) γενικών καθηκόντων. Επιπρόσθετα υπάρχει ανάγκη για: α) διαφημιστή, β) web designer, γ) social media expert, δ) λογιστή, ε) μάνατζερ, ζ) καναλάρχη, στ) μουσικοκριτικό, η) ραδιοφωνατζή, θ) αρθρογράφο σε μουσικά έντυπα, ι) τεχνικό σκηνής και απαραίτητα γραμματέα και πιστό κοινό. Αν όλα τα παραπάνω είναι και σε συσκευασία δώρου θα εκτιμηθεί...

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Την επαύριον της συντέλειας του κόσμου, βρέθηκα να ξεκουράζομαι από το live της τελευταίας νύχτας του κόσμου, να προγραμματίζω τα επόμενα live και να ενορχηστρώνω το " i saw mommy kissing Santa Claus" για τους Βίντατζ. "Ευτύχησα" να συνεργαστώ με την Μαεστράρα που αντί να δίνει ατάκες χάζευε τα μπαλόνια που έπεφταν από την οροφή του συναυλιακού χώρου και μπερδευόταν με την προεισόδιο ατάκα του, μετά από κάθε κορώνα (και είχε και πολλές...). Τα "σουαρέ", "ενέργεια" και "ηλιοβασίλεμα" της μουσικής του διδασκαλίας ανήκουν πιά στο top 5 ασχετοσύνης.
Μπορεί η συντέλεια να μην ήρθε, μαζί του όμως την πλησιάσαμε αρκετά... 

ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΚΟΥΓΑ INDIE/ NEW WAVE ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ

Ασχολίαστο...

CANTO GENERAL

Tο Ηρώδειο ήταν γεμάτο από "κάποια αναρίθμητα μπράτσα" στις 17/7/12. Μαζί και ο Μ. Θεοδωράκης που δεν θα μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να ξανακούσει το έργο του με τους ίδιους τραγουδιστές που το είχε πρωτοπαρουσιάσει. Το Γενικό Άσμα είναι και ακούγεται τόσο επίκαιρο όσο ήταν και την εποχή που το έγραφε ο P. Neruda.
Έχουν άλλάξει κάποια "ολίγα" στοιχεία βέβαια, οι moscas δεν ονομάζονται π.χ. Trujillo ή Ubico, είναι ανώνυμες αλλά έχουν εξίσου αιμοβόρες διαθέσεις.
Στα παρασκήνια όλοι ξέραμε πως η συναυλία θα πήγαινε καλά καθώς η ορχήστρα, αλλά και εμείς της χορωδίας, είχαμε δουλέψει αρκετά πάνω στο έργο και η σταθερή διεύθυνση του Λ. Καρυτινού δεν άφηνε άλλα περιθώρια παρά μόνο για την επιτυχία.
Στο τέλος του διαλλείματος και αφού η Caliope μας κάλεσε στην σκηνή για το δεύτερο μέρος, συναντώντας την Μ.Φαραντούρη έξω από τα καμαρίνια δεν μπόρεσα να μην της αναφέρω πως η φωνή της μου γαληνεύει την ψυχή, προκαλώντας την φυσιολογική αντίδρασή της "ακόμα και στα επαναστατικά τραγούδια";
o Π. Πανδής στο La United Fruit co. και ο Τ.Νούσιας στο σύνολο της ερμηνείας του θεατροποίησαν τον ποιητικό λόγο ενδυναμώνοντας το συναισθηματικό τρόπο της πρόσληψής του.