Ασχολίαστο...

CANTO GENERAL

Tο Ηρώδειο ήταν γεμάτο από "κάποια αναρίθμητα μπράτσα" στις 17/7/12. Μαζί και ο Μ. Θεοδωράκης που δεν θα μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να ξανακούσει το έργο του με τους ίδιους τραγουδιστές που το είχε πρωτοπαρουσιάσει. Το Γενικό Άσμα είναι και ακούγεται τόσο επίκαιρο όσο ήταν και την εποχή που το έγραφε ο P. Neruda.
Έχουν άλλάξει κάποια "ολίγα" στοιχεία βέβαια, οι moscas δεν ονομάζονται π.χ. Trujillo ή Ubico, είναι ανώνυμες αλλά έχουν εξίσου αιμοβόρες διαθέσεις.
Στα παρασκήνια όλοι ξέραμε πως η συναυλία θα πήγαινε καλά καθώς η ορχήστρα, αλλά και εμείς της χορωδίας, είχαμε δουλέψει αρκετά πάνω στο έργο και η σταθερή διεύθυνση του Λ. Καρυτινού δεν άφηνε άλλα περιθώρια παρά μόνο για την επιτυχία.
Στο τέλος του διαλλείματος και αφού η Caliope μας κάλεσε στην σκηνή για το δεύτερο μέρος, συναντώντας την Μ.Φαραντούρη έξω από τα καμαρίνια δεν μπόρεσα να μην της αναφέρω πως η φωνή της μου γαληνεύει την ψυχή, προκαλώντας την φυσιολογική αντίδρασή της "ακόμα και στα επαναστατικά τραγούδια";
o Π. Πανδής στο La United Fruit co. και ο Τ.Νούσιας στο σύνολο της ερμηνείας του θεατροποίησαν τον ποιητικό λόγο ενδυναμώνοντας το συναισθηματικό τρόπο της πρόσληψής του.

Ronda al Alba

Το μουσικό- φλαμένκο σχήμα Ronda al Alba to γνώρισα το προηγούμενο καλοκαίρι στην παράσταση που έδωσε στην αυλή του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων στην Πλάκα. Ένα χρόνο αργότερα, στις 28/6/2012, έχοντας εξαιρετικές εικόνες από εκείνη την παράσταση, βρέθηκα στον ίδιο χώρο για τον ίδιο λόγο. Αυτή την φορά εκτός από την Isabel Dominguez στο τραγούδι, στην σκηνή ανέβηκε, καλεσμένη του συγκροτήματος, η gaditana May Fernandez που έφερε το ανδαλουσιάνικο αεράκι( και κάποιες αστραπές στον ορίζοντα) στην μικρή αυλή του μουσείου. Ο "p'alante" Σπύρος Καρβέλας κράτησε με την κιθάρα του όλο το πρόγραμμα, κάνοντας δυσδιάκριτη την απόσταση που χωρίζει την Αττική με την Tacita de Plata γενέθλια πόλη της Fernandez. Στα κρουστά εξαιρετικά προσαρμόσιμος και συνδετικός ήταν ο Γιάννης Παπαγιαννούλης ενώ η Φανή Δεμέστιχα- που μας άργησε λίγο- μας αποζημίωσε και με το παραπάνω με την τεχνική και την εκφραστικότητά της.

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Όποιος ταξιδεύοντας έχει σαν συντροφιά του το ραδιόφωνο θα ξέρει πολύ καλά πως στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της επαρχίας, έξω από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα οι αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές είναι ο Μιχάλης και ο Νίκος. Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε εκατοντάδες, οι φωνές δύο. Ραδιοφωνικοί σταθμοί που συντονιστήκαμε πολλοί, στην Πάτρα στο Μεσολόγγι,στο Αγρίνιο, στην Αμφιλοχία, στην Πρέβεζα και στην Λευκάδα, οι φωνές δύο, ο Μιχάλης και ο Νίκος. Κάπου εκεί μετά την πόλη της Λευκάδας, με κατεύθυνση προς το Νότιο τμήμα του νησιού σε μια δεξιά στροφή Ζαααπ! συντονιστήκαμε με ράδιόφωνο της Ιταλίας όπου μετά τα λόγια του παρουσιαστή αχνοακούγαμε το allegro από το concerto αρ. 6 για βιολί τou Βιβάλντι, στα εκατόν πενήντα μέτρα αριστερή στροφή Ζαααπ! Νίκος με σήμα καμπάνα, δεξιά στροφή Ζαααπ! Βιβάλντι, αριστερή Ζαααπ! Νίκος κ.ο.κ. Μετά από δυό τρία χιλιόμετρα το ιταλικό σήμα ατόνισε και έτσι μείναμε με την στροφή στην ποιότητα...

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι' άγρια μέντα κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο, εκεί που κάποτε ηχογραφούσαν ο Μίκης και ο Μάνος, τώρα κοιμούνται άστεγοι μετανάστες πάνω σε σκουπίδια, ακαθαρσίες και μπάζα. Αναφέρομαι στα ερείπια των στούντιος της Columbia στον Περισσό και αφορμή στάθηκε δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή της Κυριακής της 17/10/2010.Ξεπερνώντας τις συνειρμικές εικόνες που προκαλεί η ανάγνωση του δημοσιεύματος, όπως οι άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονται να ζούν οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας θα σταθώ σε μια άλλη παράμετρο της είδησης που αφορά στην αξιοποίηση του χώρου και στα χαμένα, λεηλατημένα,ποδοπατημένα, καμμένα κειμήλια της σύγχρονης μουσικής μας κληρονομιάς. Ακόμα υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο ταινίες, κασσέτες, δισκάκια σπασμένα, μπομπίνες ξεχασμένες στο χρόνο που χρησιμοποιούνται ως.. απλώστρες; Είμαστε στα καλά μας; Εδώ δεν πρόκειται για αδιαφορία η ασχετοσύνη, αυτό είναι ΕΓΚΛΗΜΑ. Δεν γνωρίζω ποιός είναι υπεύθυνος για την εγκατάλειψη, αλλά το ν' αφήνεις και υλικό πίσω...Έχουν δίκιο οι περίοικοι να ζητούν αξιοποίηση του χώρου και συντάσσομαι με όσους ζητούν να δημιουργηθεί Μουσείο Μουσικής. Στους ενδοιασμούς κάποιων που πιθανόν θα θεωρήσουν άκαιρες και ουτοπικές τέτοιου είδους απαιτήσεις στους χαλεπούς καιρούς που μας τυλίγουν θα παραθέσω τι έκαναν οι Βρετανοί για τη δική τους μουσική κληρονομιά.http://www.britishmusicexperience.com/venue

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 3

SPACE ODDITY

Το αστρόπλοιο προσεδαφίστηκε με το τραγούδι του Bowie και το τετραμελές πλήρωμα που στην περίπτωσή μας ταυτίζεται με τα μέλη των U2 εμφανίστηκε εν μέσω αλαλαγμών μπροστά στα μάτια μας στο Ο.Α.Κ.Α. Μιά αστραπιαία κίνηση στα βλέφαρα με οδήγησε απ΄ευθείας στον κόσμο του War of Worlds, τις περιγραφές του Asimov και κάπου νομίζω οτι πήρε το μάτι μου και τον Ζάφορντ Μπίμπλιμπροξ. Το κοινό δεν άργησε ν΄ απογειωθεί υποβοηθούμενο όχι μόνο από τη μουσική αλλά και από τα λόγια του Bono- δεν παρέλειψε ν΄αναφερθεί και στην οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα δίνοντας μας κατά μια έννοια... κουράγιο- και το γλέντι είχε αρχίσει. Προφανής η ικανότητά του να επικοινωνεί με το κοινό και υποβοηθούμενος από τα μηνύματα για αλληλεγγύη και κοινή δράση κατά της ξενοφοβίας, της φτώχειας και των πολιτικών διώξεων που προβάλλονταν από τα τεράστια μόνιτορ του διαστημόπλοιου "360 μοίρες" μπορούσε να ανοίγει και να κλείνει το γκάζι ή καλύτερα τις τουρμπίνες του ρυθμού της συναυλίας. Καρτούν animation διαστημοπλοιάκια σφύριζαν το Where the streets have no name, κουνούπια χιλιάδων pixels μας θύμισαν πως μόλις πριν λίγες ημέρες ήταν ακόμη καλοκαίρι, μπούργκες και διαστημικοί σταθμοί συνυπήρξαν στην πιο καλαίσθητη διαστημική παρέλαση που παρακολούθησα ετούτο το φθινόπωρο. Και όπως είπαμε 3..2..1..lift off...