Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι' άγρια μέντα κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο, εκεί που κάποτε ηχογραφούσαν ο Μίκης και ο Μάνος, τώρα κοιμούνται άστεγοι μετανάστες πάνω σε σκουπίδια, ακαθαρσίες και μπάζα. Αναφέρομαι στα ερείπια των στούντιος της Columbia στον Περισσό και αφορμή στάθηκε δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή της Κυριακής της 17/10/2010.Ξεπερνώντας τις συνειρμικές εικόνες που προκαλεί η ανάγνωση του δημοσιεύματος, όπως οι άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονται να ζούν οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας θα σταθώ σε μια άλλη παράμετρο της είδησης που αφορά στην αξιοποίηση του χώρου και στα χαμένα, λεηλατημένα,ποδοπατημένα, καμμένα κειμήλια της σύγχρονης μουσικής μας κληρονομιάς. Ακόμα υπάρχουν στον ευρύτερο χώρο ταινίες, κασσέτες, δισκάκια σπασμένα, μπομπίνες ξεχασμένες στο χρόνο που χρησιμοποιούνται ως.. απλώστρες; Είμαστε στα καλά μας; Εδώ δεν πρόκειται για αδιαφορία η ασχετοσύνη, αυτό είναι ΕΓΚΛΗΜΑ. Δεν γνωρίζω ποιός είναι υπεύθυνος για την εγκατάλειψη, αλλά το ν' αφήνεις και υλικό πίσω...Έχουν δίκιο οι περίοικοι να ζητούν αξιοποίηση του χώρου και συντάσσομαι με όσους ζητούν να δημιουργηθεί Μουσείο Μουσικής. Στους ενδοιασμούς κάποιων που πιθανόν θα θεωρήσουν άκαιρες και ουτοπικές τέτοιου είδους απαιτήσεις στους χαλεπούς καιρούς που μας τυλίγουν θα παραθέσω τι έκαναν οι Βρετανοί για τη δική τους μουσική κληρονομιά.http://www.britishmusicexperience.com/venue

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 3

SPACE ODDITY

Το αστρόπλοιο προσεδαφίστηκε με το τραγούδι του Bowie και το τετραμελές πλήρωμα που στην περίπτωσή μας ταυτίζεται με τα μέλη των U2 εμφανίστηκε εν μέσω αλαλαγμών μπροστά στα μάτια μας στο Ο.Α.Κ.Α. Μιά αστραπιαία κίνηση στα βλέφαρα με οδήγησε απ΄ευθείας στον κόσμο του War of Worlds, τις περιγραφές του Asimov και κάπου νομίζω οτι πήρε το μάτι μου και τον Ζάφορντ Μπίμπλιμπροξ. Το κοινό δεν άργησε ν΄ απογειωθεί υποβοηθούμενο όχι μόνο από τη μουσική αλλά και από τα λόγια του Bono- δεν παρέλειψε ν΄αναφερθεί και στην οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα δίνοντας μας κατά μια έννοια... κουράγιο- και το γλέντι είχε αρχίσει. Προφανής η ικανότητά του να επικοινωνεί με το κοινό και υποβοηθούμενος από τα μηνύματα για αλληλεγγύη και κοινή δράση κατά της ξενοφοβίας, της φτώχειας και των πολιτικών διώξεων που προβάλλονταν από τα τεράστια μόνιτορ του διαστημόπλοιου "360 μοίρες" μπορούσε να ανοίγει και να κλείνει το γκάζι ή καλύτερα τις τουρμπίνες του ρυθμού της συναυλίας. Καρτούν animation διαστημοπλοιάκια σφύριζαν το Where the streets have no name, κουνούπια χιλιάδων pixels μας θύμισαν πως μόλις πριν λίγες ημέρες ήταν ακόμη καλοκαίρι, μπούργκες και διαστημικοί σταθμοί συνυπήρξαν στην πιο καλαίσθητη διαστημική παρέλαση που παρακολούθησα ετούτο το φθινόπωρο. Και όπως είπαμε 3..2..1..lift off...

MUNDIAL MUSICAL

Το πολύχρωμο παζλ που συμπληρώνεται λίγο-λίγο πάνω στο καταπράσινο φόντο των τηλεοράσεών μας, από τα γήπεδα της Νότιας Αφρικής στα πλαίσια της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής γιορτής του Mundial 2010, μας φέρνει μια αναπάντεχη έκπληξη. Για κάποιους αρκούντως ενοχλητικός, για άλλους υποφερτός ο ήχος απο τις βουβουζέλες είναι παρών παντού, συνεχής, αυξομειούμενος και απαράλλακτος σε κάθε γήπεδο. Ανήκω σ΄εκείνους που προσλαμβάνουν αυτό το φαινόμενο, που θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του ηχοτοπίου, με μυσταγωγικό δέος. Οι πλαστικές βουβουζέλες δεν είναι κάτι διαφορετικό από απλές καραμούζες, ο ήχος που παράγουν όμως αδιάλειπτα στη ροή του χρόνου ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε συνάρτηση με τον αριθμό των βουβουζελιστών παραπέμπει σε αρχέτυπες εικόνες τελετουργιών και κάθε είδους δοξασιών που προέρχονται από τα βάθη της Αφρικανικής Ηπείρου. Ανθρωπόμορφα είδωλα, λατρευτικά τοτέμ, σαμανικές τελετές, κάθε είδους σπονδές, μαζί με τις εικόνες των παιδικών μας χρόνων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, είναι παρόντα στον ήχο αυτό. Το ηχοτοπίο που ομοιάζει με βούισμα χιλιάδων εντόμων των καλοκαιρινών μας εφιαλτών (είναι σε Σιb με διαφυγές σε φα και φα# που παραπέμπουν σε εισαγωγή αμανέ), είναι άρρηκτα δεμένο με αυτό το γεγονός του καλοκαιριού και με κάνει να αναρωτιέμαι: πώς θα ξανακούσουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα;

MIND CONCERT

Αφορμή για να γράψω στάθηκε "άγνωστος επιβάτης του Μετρό". Με αντιδράσεις εκτός των ορίων επιφυλακής για τους υπόλοιπους, υπήρξε συνταξιδιώτης μου για αρκετούς σταθμούς και μου έδωσε την ευκαιρία να τον παρατηρήσω. Σε πρώτο επίπεδο, το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού ήταν αυτό ενός θιασώτη κάποιου Heavy Metal group και μάλιστα σε live. Οι χειρονομίες αντίστοιχα περιλάμβαναν όλη τη γκάμα συναυλιακής δακτυλοθεσίας, τόσο σε επίπεδο επιβράβευσης όσο και απόρριψης αυτού που έφτανε στα... αυτιά του.Υπήρχαν και στιγμες κατατονίας, καθώς φαντάζεται κανείς εκείνη την ώρα θα είχε τελειώσει κάποιο τραγούδι και μέχρι να κουρδίσουν... καταλαβαίνετε. Γενικότερα η συμπεριφορά αυτή δεν θα έλκυε κανένα βλέμμα εάν συνέβαινε σε κάποιο σταδιο την ώρα κάποιας συναυλίας, θα μετρίαζε κάπως τη συχνότητα με την οποία έπεφταν πάνω του τα βλέμματα αν τουλάχιστον υπήρχαν ακουστικά στ' αυτιά του. Όλη η συναυλία ήταν σε μια φαντασιακή κατάσταση του μυαλού, το σώμα σε ολοκληρωτική μορφή αυθυποβολής ζούσε εκείνες τις στιγμές της ανύπαρκτης συναυλίας. Η παρατήρηση τελείωσε όταν κοιτώντας το ρολόϊ του είπε "ωχ, δεν προλαβαίνω με τίποτα" και κατέβηκε.

Musica da camera

Μεγάλωσε με μουσική δωματίου, προφανώς. Στο οικογενειακό του περιβάλλον δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως θα ακουστεί μουσική με σύνολο άνω των τεσσάρων μελών. Αντιδρούσε λες και τον χτύπαγε κεραυνός. Την εποχή που έπρεπε να ακούγονται τα Carmina Burana στο σπίτι του έφυγε στο εξωτερικό. Ιδιαίτερη απέχθεια έτρεφε στα μεγάλα σύνολα που χρηματοδοτούσε το δημόσιο. Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Πολυμελείς ορχήστρες, χορωδίες,μπαλέτα με πολλούς χορευτές ήταν πρωταγωνιστές στους χειρότερους εφιάλτες του. Η ματαιόδοξη πρακτική όλων εκείνων των συνθετών που με υπεροψία γέμιζαν το παγκόσμιο μουσικό ρεπερτόριο με συμφωνίες,καντάτες, ορατόρια, όπερες, σκηνικά δράματα, μπαλέτα και άλλα συναφή θεάματα, τον αηδίαζε. Τα ντουέτα, κιθάρα-φλάουτο, πιάνο-βιολί, τα πάσης φύσεως lieder, τα κουαρτέτα εγχόρδων του γαλήνευαν την ψυχή και συγχρόνως κόστιζαν και λιγότερο είτε αμοίβονταν από δημόσιο φορέα είτε από κάποιον ιδιώτη. Μουσικές που θα τον ανέβαζαν στον έβδομο ουρανό αν είχαν γραφτεί αλλιώς πιθανώτατα να ήταν: "η λίμνη του κύκνου", "έτσι κάνει όλη", "requiem μια προσέγγιση", "άξιον εστί για αρχάριους", "ο χορός του μεταμφιεσμένου", "σύνοψη μεγάλης λειτουργίας σε Si", "βαλκυρία", "Φιλανδία χωρίς επιστροφή". Αρκετό καιρό αργότερα, σε περίοδο οικονομικής ύφεσης έγινε πολιτικός προϊστάμενος σε θέματα πολιτισμού.