MIND CONCERT

Αφορμή για να γράψω στάθηκε "άγνωστος επιβάτης του Μετρό". Με αντιδράσεις εκτός των ορίων επιφυλακής για τους υπόλοιπους, υπήρξε συνταξιδιώτης μου για αρκετούς σταθμούς και μου έδωσε την ευκαιρία να τον παρατηρήσω. Σε πρώτο επίπεδο, το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού ήταν αυτό ενός θιασώτη κάποιου Heavy Metal group και μάλιστα σε live. Οι χειρονομίες αντίστοιχα περιλάμβαναν όλη τη γκάμα συναυλιακής δακτυλοθεσίας, τόσο σε επίπεδο επιβράβευσης όσο και απόρριψης αυτού που έφτανε στα... αυτιά του.Υπήρχαν και στιγμες κατατονίας, καθώς φαντάζεται κανείς εκείνη την ώρα θα είχε τελειώσει κάποιο τραγούδι και μέχρι να κουρδίσουν... καταλαβαίνετε. Γενικότερα η συμπεριφορά αυτή δεν θα έλκυε κανένα βλέμμα εάν συνέβαινε σε κάποιο σταδιο την ώρα κάποιας συναυλίας, θα μετρίαζε κάπως τη συχνότητα με την οποία έπεφταν πάνω του τα βλέμματα αν τουλάχιστον υπήρχαν ακουστικά στ' αυτιά του. Όλη η συναυλία ήταν σε μια φαντασιακή κατάσταση του μυαλού, το σώμα σε ολοκληρωτική μορφή αυθυποβολής ζούσε εκείνες τις στιγμές της ανύπαρκτης συναυλίας. Η παρατήρηση τελείωσε όταν κοιτώντας το ρολόϊ του είπε "ωχ, δεν προλαβαίνω με τίποτα" και κατέβηκε.