MUSICORAMA

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

THANKS BOB.

Όχι δεν μας γύρισε την πλάτη, ούτε ήταν περίεργος. Δεν μίλησε καθόλου βέβαια, αλλά μας τραγούδησε ασταμάτητα για δύο ώρες. Έκανε την σκηνή δική του, μας κάλεσε στο υπόγειο του σπιτιού του άνοιξε ένα μπουκάλι μπέρμπον και μας είπε κάποιες ιστορίες με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει να το κάνει. Δεν έπιασε την κιθάρα καθόλου αλλά ήταν συνεχώς στο πιάνο και τραγουδούσε τους δικούς του στοίχους όπως θα μιλούσε σε μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική εκπομπή, ή όπως θα συνομιλούσε με τον Tom Waits,ή όπως...ή σαν κάτι που ο ίδιος το έχει προσδιορίσει και το υποστηρίζει δεκαετίες τώρα.
Μου τραγουδούσε σε απόσταση μήκους είκοσι μέτρων και χρόνου πέντε δεκαετιών, και μου δίδαξε απλότητα. Η μπάντα απίστευτη, ήταν σαν προέκταση των δακτύλων του και τα θεατρικά φώτα που ήταν επι σκηνής, όχι τα άλλα...τα κανονικά, αυτά που είχαν δίπλα στους ενισχυτές τους υποστήριζαν απόλυτα τον ήχο που ήταν φτιαγμένος έτσι που καλούσε τον κόσμο να έρθει κοντά στη σκηνή...

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ADIOS MAESTRO

Έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που σημάδεψε την κιθάρα το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και άλλαξε ριζικά το φλαμένκο. O κιθαριστικός (μου) σούπερ ήρωας δημιούργησε εκείνο τον ήχο στην κιθάρα που χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου και με προσδιόρισε ως μουσικό και ως ακροατή. Δεν είναι μόνο οι καινοτομίες που εισήγαγε στο φλαμένκο, λίγο- πολύ γνωστές στους περισσότερους που μετέτρεψαν το παραδοσιακό φλαμένκο σε Nuevo φλαμένκο, ούτε οι μουσικές που έγραψε για τα αριστουργήματα του Saura, αλλά η συνολική βαριά παρουσία του, τσιγγάνικη με τα αρώματα των πορτοκαλεώνων του Νότου και συνάμα παγκόσμια και κοσμοπολίτικη φωτισμένη από τους προβολείς των μεγαλύτερων θεάτρων του πλανήτη. Στην γενέτηρά του Algeciras κυρήχθηκε τριήμερο πένθος.Ευτύχησα να τον δω δύο φορές. Στο Λυκαβηττό και στο Ηρώδειο.