Bob Dylan and Van Morrison in Greece - Crazy Love

MANIC STREET PREACHERS DOCUMENTARY

ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΚΑΝΤΑΔΑ

THANKS BOB.

Όχι δεν μας γύρισε την πλάτη, ούτε ήταν περίεργος. Δεν μίλησε καθόλου βέβαια, αλλά μας τραγούδησε ασταμάτητα για δύο ώρες. Έκανε την σκηνή δική του, μας κάλεσε στο υπόγειο του σπιτιού του άνοιξε ένα μπουκάλι μπέρμπον και μας είπε κάποιες ιστορίες με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει να το κάνει. Δεν έπιασε την κιθάρα καθόλου αλλά ήταν συνεχώς στο πιάνο και τραγουδούσε τους δικούς του στοίχους όπως θα μιλούσε σε μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική εκπομπή, ή όπως θα συνομιλούσε με τον Tom Waits,ή όπως...ή σαν κάτι που ο ίδιος το έχει προσδιορίσει και το υποστηρίζει δεκαετίες τώρα.
Μου τραγουδούσε σε απόσταση μήκους είκοσι μέτρων και χρόνου πέντε δεκαετιών, και μου δίδαξε απλότητα. Η μπάντα απίστευτη, ήταν σαν προέκταση των δακτύλων του και τα θεατρικά φώτα που ήταν επι σκηνής, όχι τα άλλα...τα κανονικά, αυτά που είχαν δίπλα στους ενισχυτές τους υποστήριζαν απόλυτα τον ήχο που ήταν φτιαγμένος έτσι που καλούσε τον κόσμο να έρθει κοντά στη σκηνή...
           

ADIOS MAESTRO

Έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που σημάδεψε την κιθάρα το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και άλλαξε ριζικά το φλαμένκο. O κιθαριστικός (μου) σούπερ ήρωας  δημιούργησε εκείνο τον ήχο στην κιθάρα που χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μου και με προσδιόρισε ως μουσικό και ως ακροατή. Δεν είναι μόνο οι καινοτομίες που εισήγαγε στο φλαμένκο, λίγο- πολύ γνωστές στους περισσότερους που μετέτρεψαν το παραδοσιακό φλαμένκο σε Nuevo φλαμένκο, ούτε οι μουσικές που έγραψε για τα αριστουργήματα του Saura, αλλά η συνολική βαριά παρουσία του, τσιγγάνικη με τα αρώματα των πορτοκαλεώνων του Νότου και συνάμα παγκόσμια και κοσμοπολίτικη φωτισμένη  από τους προβολείς των μεγαλύτερων θεάτρων του πλανήτη. Στην γενέτηρά του Algeciras κυρήχθηκε τριήμερο πένθος.Ευτύχησα να τον δω δύο φορές. Στο Λυκαβηττό και στο Ηρώδειο.       

 

                         Θα μας λείψεις μαέστρο μου. Οι μουσικές σου θα μείνουν για πάντα.



ΤHE WALL ΑTHENS 31/7/2013

Έχει βεβαίως τη δική του ιστορία και ως έτσι αντιμετωπίστηκε από τις 40.000 κόσμου που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ. O Roger Waters μας χάρισε μοναδικές στιγμές σε μια παράσταση όπου το animation είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και ο ήχος ήταν εξωπραγματικός, ήταν στιγμές που πραγματικά δεν ήξερες από που σου έρχεται και τι...

   Ο τοίχος ανέβηκε, κατέβηκε, έγινε video "Wall", μεταμορφώθηκε σε βεράντα, μας απομόνωσε αναγκάζοντας τον Waters να φωνάζει "Hey you" και "Is anybody out there"? και εν τέλει γκρεμίστηκε virtual και πραγματικά. Το θέαμα για τα δικά μου δεδομένα ήταν λίγο υπερβολικό, τόσο σε σχέση με τον όγκο και την συσσώρευση των συμβολισμών του όσο και με την δυσανάλογη των προθέσεών του συγκινησιακή ανταπόκριση του κοινού κάτι που ασφαλώς είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί όταν ήδη από τα ηχογραφημένα μέρη της παράστασης ακούς αλλαλαγμούς που μπερδεύονται με τις ζωντανές επεφημίες.

   Γυρνώντας στο δια ταύτα, ο ίδιος ο Waters μέσα από τα δικά του λόγια απαντά γιατί αποφάσισε να ξανανεβάσει το έργο μετά από τόσα χρόνια. "I believe we have at least a chance to aspire to something better than the dog eat dog ritual slaughter that is our current response to our institutionalized fear of each other".

   Οι μουσικοί της ορχήστρας ήταν, ανεξαιρέτως, εντυπωσιακοί, και αποτελούνταν από ένα χαρμάνι παλαιών και νεότερων συνεργατών του Waters:

Robbie Wyckoff/ Vocals

Graham Broad /Drums

Dave Kilminster/ guitar

Ge Smith/ Guitar -Base

Snowy White/ Guitar

John Carin/ Keyboards

Harry Waters? Hammond

Jon Joyce, Kipp Lennon, Mark Lennon, Pat Lennon/ Backing Vocals