Henry Charls Bukowski είναι εντονότατη, με συχνότατες αναφορές για το πως την αντιλαμβάνεται και τι συναισθήματα του προκαλεί.Γίνεται δε ακόμα εντονότερη αν αναλογιστούμε το γεγονός- που προκύπει μέσα από το ίδιο του το έργο- πως έγραφε πάντα υπό τους ήχους κλασικής μουσικής. Η προσέγγισή μου στο θέμα αυτό έγινε πάνω στη ποιητική του συλλογή THE FLASH OF LIGHTNING BIHIND THE MOUNTAIN/ Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ ΠΙΣΩ ΑΠ΄ΤΟ ΒΟΥΝΟ σε μετάφραση της Σώτης Τριανταφύλλου. Παρατηρούμε λοιπόν το λογοτεχνικό alter ego του ποιητή να καλμάρει τα νεύρα του ύστερα από μια εξέταση ακούγοντας μουσική στο "Μυστιριώδες πόδι",I,no 6, ενώ στα "Πόδια στη φωτιά", II, no 7, ανοίγει ένα καινούριο μπουκάλι ακούγοντας Σοστακόβιτς, διερωτώμενος γιατί σκοτιζώμαστε με την ιδέα του θανάτου. Στις "Νύχτες με άσπρα ποντίκια" ακούει διαρκώς παλαβή κλασική μουσική από προηγούμενους αιώνες και συμπονά όσους είχαν υποφέρει στο παρελθόν, όπως ο Μότσαρτ, ο Βέρντι. ΙΙ, no 19. Στην επικείμενη καταιγίδα η ηχηρή απάντηση έρχεται από το ραδιόφωνο με τη μουσική του Μπρούκνερ, στο "Βοήθεια ζητείται και παρέχεται", ΙΙ, no 29. Για τους “Νέους και σκληρούς άντρες” μένει μέσα τα βράδυα χαζεύοντας τους τοίχους με τη συνοδεία της μουσικής του Μάλερ.ΙΙ, no 32. Στα “Μπλούζ του 1970” εύχεται να μην ξανακούσει τον Γαλάζιο Δούναβη...ΙΙ, no 37. Στη συνέχεια εύχεται χρόνια πολλά στον Μότσαρτ με αφορμή τα 237α (ποίημα που γράφτηκε προφανώς το 1993) γενέθλιά του, λέγοντας επίσης πως θα ήθελε να του κάνει το τραπέζι. “Ένα για τον Βόλφγκανγκ”, ΙΙΙ, no 26. Με εξομολογητικό ύφος μας περιγράφει πως “το γράψιμο είναι το μόνο που ξέρω να κάνω/ και καθώς προτιμώ χίλιες φορές την κλασική μουσική/ πάντα ακούω μεγάλους συνθέτες ενώ δακτυλογραφώ/ και όταν επιτέλους γράψω ένα καλό ποίημα/ είμαι σίγουρος οτι οφείλεται στη μουσική”. Από το “Ουγγαρία, συμφωνικό ποίημα #9 του Φραντς Λιστ”. ΙΙΙ, no 7. Δεν αποχωρίζεται τη μουσική του Μάλερ ούτε ακόμα και όταν τον “Κυνηγάνε”, IV, no19. Από την αιχμηρή του πένα δεν ξεφεύγουν ούτε οι σύγχρονοί του αμερικανοί συνθέτες τους οποίους παρουσιάζει ως βολεμένους και τακτοποιημένους κατηγορώντας τους οτι η δουλειά τους δεν διαθέτει ούτε απελπισμένο ρομαντισμό ούτε ρίσκο, σε αντίθεση με αρκετούς παλιότερους που ή λιμοκτονούσαν ή αυτοκτονούσαν ή κατέληγαν μισότρελλοι προσφέροντας τη ζωή τους ως θυσία στην τέχνη τους. “Μουσική διαφορά”, IV, no 27. Για τέλος αφήνει τη δημιουργία μιας ομάδας Baseball. Ως δεύτερο striker κρατά τον Σοστακόβιτς, ενώ το τελευταίο χτύπημα, λίγο πριν τον «κάτσερ», το αφήνει για τον Μπετόβεν. “Εννιά παλιόπαιδα”, IV, no 34.
